مدح و شهادت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام
زخم گلوی حسین چـشمه خـون خداست خون خدا را فقط ذات خدا خون بهاست آن که ز خـون گـلو داده به قـرآن حیـات کشتهٔ او را اگر کشته بخـوانی خطاست مصحف آیات نور پیکر صد چاک اوست آیـنـۀ حُـسـن او آن سـر از تـن جـداست مـا هـمـه ذریّــه ایـم سـلـسـلـه عـشـق را طینت ما شعـله ای از عـطش کـربلاست شیعه ز بـاران اشک می کند ایجاد سـیل شیعه به دریای خون طالب خون خداست شـیـعه حـیـات ابـد از دم شـمـشیـر یافت شیعه به اوج عـطش تـشنهٔ جـام بلاست شور که شد با شعور، شور حسینی شود گـریهٔ با معـرفـت، معـرفـت کـبـریاست بزم وصال حـسین در دل دریـای خـون سیر عروج حسین از سر نی تا خداست زخـم جـوانان او خـنـدهٔ فـتح است و بس خون علی اصغرش خون همه انـبیاست هر نی نـیـزار عـشق فـاش نـدا می دهـد هرکه حسینی بود، رگ رگ او نینواست گـریه "میثم" خورد آب ز خـون حـسین فـانی معـراج خون، سـاقی بـزم بـقاست |